Pomyślicie pewnie, że wybitnie nie lubię języka angielskiego. Albo że za moimi słowami przemawiają kompleksy – Pewnie wszystko przez to, że nie studiowała anglistyki, a przecież był moment, że chciała. Albo, że próbuję status angielskiego zdegradować. Wprost przeciwnie.
Marzyłeś kiedykolwiek o tym, żeby twoja wymowa w języku obcym była bez skazy? Jestem pewna, że tak. I to akurat nic nadzwyczajnego, ponieważ jednym z czynników zachęcających do nauki danego języka są jego dźwięki, które sprawiają że zawsze reagujemy na nie z zachwytem, w końcu „tak ładnie to brzmi”. Nadzwyczajnym jednak bywa osiągnięcie takiego pułapu językowych lotów, kiedy wymowa jest bliska oryginałowi . No niestety – rozpoczynamy naukę w różnym wieku, z różnymi nauczycielami, z różnymi możliwościami i predyspozycjami. Nie zawsze się uda, ale udać się wcale nie musi , bo nie idealna wymowa jest w języku najważniejsza.
Od sześciu lat uczę Słowian – polskiego i rosyjskiego – i od tyluż lat często zauważam powtarzający się schemat: mimo ogromnej motywacji i, zdawałoby się, lekkości w przyswajaniu bliskich sobie języków, Słowianie popełniają podczas nauki te same błędy.
Pamiętam jak dziś swoją ustną maturę z angielskiego. Wylosowałam temat o życiu celebrytów i cieszyłam się, że mówić o wadach i zaletach codzienności sławnych ludzi można bez końca. Jednak to nie zawsze tak jest, że uda nam się trafić w temat idealny. Innym razem na jednym egzaminie, już na studiach, w tematyce „dom” padły pytania o kupno mieszkania na rynku wtórnym. Jako studentka filologii, z nieruchomościami mająca do czynienia co najwyżej tyle, że wynajmowałam pokój w studenckim mieszkaniu, w myślach rozłożyłam ręce – z pustego to i Salomon nie naleje. W rzeczywistości musiałam sobie jednak jakoś poradzić, chociaż problemem nie była kompetencja językowa, a zwyczajnie zbyt mała wiedza.
Mój angielski w szkole szczególnie podstawowej i gimnazjum brzmiał – co tu dużo mówić – raczej przeciętnie. Chociaż słuch mam świetny, muszę przyznać, że wtedy nie przywiązywałam do swojej wymowy większej wagi. Internet raczkował, o YouTube jeszcze nie śniliśmy, a blogosfera kręciła się raczej wokół opisywania swojego dnia i wklejania brokatowych gifów. Mieliśmy mniej źródeł i chyba dzięki temu mniej kompleksów na tle swoich umiejętności językowych.
Spokojnie piję ulubioną kawę, patrząc przez okno kawiarni na pierwsze wiosenne promyki słońca, kiedy w głośnikach głos dziennikarza milknie i pojawia się piosenka. Ojej – podskakuję w duchu – przecież to „piosenka z Erasmusa”! Po kilku latach nic się nie zmienia w tej kwestii, na dźwięk wspomnień pojawiają się jeszcze, gdzieś tam w środku, miłe uczucia.
Trudno czekać, aż osiągnie się poziom znajomości języka na tyle wysoki, żeby móc sięgnąć po oryginał klasyki literatury zagranicznej i popijając herbatkę z przyjemnością przeczytać kolejne strony bez większego wysiłku. Ten moment może nigdy nie nadejść, jeśli nie zaczniesz ćwiczyć odpowiednio wcześnie.
Pamiętasz lekcje języka obcego w szkole, kiedy nauczyciel dawał gotową listę słówek, kazał nauczyć się ich na pamięć i następnie robił kartkówkę z jedynym poleceniem o treści: “Przetłumacz listę słów”? Wszyscy siedzieli i wkuwali. I jakoś weszło, ktoś nawet dostał piątkę, nigdy tych słów nie użył, wyszło. Jeśli nie masz takich wspomnień, na pewno sporo osób ci zazdrości.
Powiedzmy, że etap wstępnych pytań o przyszłe studia masz już częściowo za sobą. Zainteresowała Cię filologia i teraz zabierasz się za wyszukiwanie wszystkich ważnych informacji w internecie. Tylko czy aby na pewno wiesz, czego szukać? I gdzie?
Zdaje się, że wiele osób kiedyś przez to przechodziło. Zderzenie z rzeczywistością po ukończonym kursie językowym może być czasem bolesne. Pojawia się wtedy zawsze pewien rodzaj żalu – dlaczego nigdy nie nauczono mnie… (tu można wpisać swój brak)?!
