Zainspirowana pewnymi popularnymi filmikami na Instagramie, zapytałam moich obserwatorów gdzie są granice krytyki. A wszystko zaczęło się od tego, że coraz częściej wyświetlają mi się posty, w których jeden nauczyciel wprost krytykuje drugiego i na tej podstawie chce budować swoją działalność, zdobywać nowych klientów.
Idę o zakład, że każdy z was przynajmniej raz w życiu skrytykował lub miał przyjemność wysłuchiwać narzekań na temat podręcznika do nauki języka obcego. Inaczej patrzą na tę samą książkę studenci, inaczej nauczyciele, choć obie strony potrafią nawzajem zniechęcić się do pracy z tym podręcznikiem.
Nazwa alfabetu rosyjskiego wywołuje czasem burzę. Ktoś powie: „Napisz to cyrylicą.”. A ktoś inny „To nie cyrylica, to grażdanka!!!”. Kto ma rację? Może nikt? A może ktoś częściowo? A może jeden i drugi?
W pierwszym tysiącleciu naszej ery języki słowiańskie (a dokładniej dialekty słowiańskich grup etniczno-językowych) były ciągle jeszcze wystarczająco do siebie podobne, tak że mieszkaniec Pragi bez problemu mógł porozumieć się z mieszkańcem Belgradu, a mieszkaniec Kijowa z mieszańcem, na przykład, Nowogrodu. Wędrówki ludów oraz ogólna sytuacja geopolityczna i kulturowa wpłynęły na rozwój podziału na trzy główne ośrodki: słowiańszczyznę zachodnią, wschodnią i południową. Był to jednak ciągle tylko język mówiony.
Jeśli uczyłeś się kiedykolwiek języka obcego, na pewno zdarzyło ci się zajrzeć choć raz do słownika. I nie, nie mówię tutaj o słowniku internetowym, ale takim tradycyjnym, który być może nadal stoi na twojej półce. Czy jeszcze z niego korzystasz? Dlaczego nie?
Nowa sytuacja sprawiła, że staliśmy się wszyscy bardziej drażliwi, a skłonność do narzekania przybrała na sile. Podobno dobrze robi na głowę szukanie plusów i cieszenie się każdym drobiazgiem. Faktycznie chyba zaczęliśmy dostrzegać nawet te aspekty naszej codzienności, które do tej pory były czymś oczywistym. No, nie sądziłam, że zatęsknię za joggingiem na autobus, a jednak – da się!
Ile nam potrzeba, żeby przełknąć wpadkę podczas telewizyjnych lekcji, a ile, żeby….znieważyć drugiego człowieka?
Kiedy w poniedziałek obejrzałam pierwsze fragmenty emitowanych ostatnio telewizyjnych lekcji, najpierw się zaśmiałam, potem śmiech przeszedł w zdumienie, na końcu zaczęłam się zastanawiać, że coś tu nie gra. Nie taką szkołę znam. Byłam pewna, że podobnie jak w reklamach nie grają prawdziwi farmaceuci, i tutaj mamy do czynienia z aktorami z castingu, którzy mieli odgrywać rolę nauczycieli.
Nagłe zamknięcie szkół, choć przez niektórych przewidywane, uświadomiło nam wszystkim, jaki jest faktycznie stan polskiego szkolnictwa (również wyższego) pod względem przygotowania do e-learningu. Choć część uniwersytetów czy szkół korzysta z platform do nauczania zdalnego (takich jak na przykład Moodle), podejrzewam, że spora grupa nauczycieli najpewniej ostatni raz używała ich podczas szkolenia. Na co dzień są dodatkiem w procesie nauczania. Teraz stały się narzędziem koniecznym.
Od bardzo dawna nosiłam się z zamiarem napisaniem tego, co myślę o szeroko rozumianym talencie i podejściu szkoły jako takiej do uczniowskich chęci i pasji. Zmotywowała mnie poniekąd Riennahera, publikując swoje noworoczne plastyczne wyzwanie, którego – choć w domowym zaciszu – nie omieszkałam się podjąć. No bo dlaczego nie, skoro lubię rysować? I właśnie ten argument powinien być wystarczający i na nim powinno by się zamknąć dyskusję na temat wspierania rozwoju talentów, jednak rozwinięcie swojej wypowiedzi byłabym chyba Czytającym winna.
Ten tekst miał pojawić się prawie miesiąc temu – w Dzień Nauczyciela. Nie pojawił się, i wcale nie dlatego, że „jak każdy nauczyciel” wróciłam z pracy, wyciągnęłam się na kanapie, zapominając o całym świecie, a to wszystko w dodatku za „połowę krótszą pracę” i „niesprawiedliwie przyznane miesięczne wynagrodzenie” równe „normalnemu etatowi”. Prawda jest taka, że akurat w tamten dzień rano miałam wolne, więc przygotowywałam się jeszcze do pracy – tworzyłam materiały, które będą przez kolejne dni inspirować studentów, a przy tym pozostaną merytorycznie i metodycznie dobrze skonstruowane. Obiad zjadłam naprędce, ściślej mówiąc, zostawiłam połowę, żeby zdążyć na kolejne zajęcia. W tym miejscu muszę jednak uczciwie przyznać, że w trakcie jedzenia oglądałam serial. Sama jestem sobie winna, że nie zjadłam, trudno – było jeść, a nie śmiać się do monitora. Fakt obejrzenia serialu podczas obiadu nie umniejsza jednak moich kompetencji, a wręcz przeciwnie – pokazuje, że nauczyciel w swojej codzienności niczym nie różni się od fryzjera, biznesmena, programisty, studenta.
Obiecałam Wam kiedyś na Facebooku, że napiszę post ze swoimi pomysłami na wykorzystanie kart Story Bits na lekcji. Jednak takich tekstów w internetowej przestrzeni już trochę podobno powstało – zrodziło się więc pytanie, czy mój wpis okaże się przydatny. W końcu muszę poświęcić na jego przygotowanie niemało czasu, zatem dobrze by było, żeby jednak zainteresował choć jednego czytelnika. I tutaj przyszło olśnienie – napiszę dla nas, rusycystów! Nauczyciele rosyjskiego dość często narzekają na brak ciekawych materiałów i na ogromną dysproporcję w nauczycielskich zasobach między nimi a anglistami. Czas pokazać, że można tworzyć zajęcia z rosyjskiego równie ciekawie. Z racji bliskości języków poniższe pomysły można wykorzystać również na lekcji języka polskiego jako obcego.
