Zasiadanie przed telewizorem na czas meczu z udziałem naszej drużyny urosło już niemalże do rangi osobnej dyscypliny. Pokażcie mi dom, w którym nie ma zajadającego stres kibica! Pokażcie mi mieszkanie, w którym mężczyzna nie zmienia się nagle w guru piłki nożnej, niespełnionego trenera, komentatora najwyższej ligi! Gdyby tylko mógł sam zagrać…
Korzystałam z niej kilka lat temu, jak zrobiło się o niej głośno. Teraz testowałam ją przez cały sierpień i odrobinę września. Później sprawdzałam tylko w praktyce, czy i na ile da się skorzystać ze zdobytych w niej umiejętności. Nadszedł czas, żeby odkryć karty – co myślę, zarówno jako nauczycielka, jak i studentka.
Zainspirowana pewnymi popularnymi filmikami na Instagramie, zapytałam moich obserwatorów gdzie są granice krytyki. A wszystko zaczęło się od tego, że coraz częściej wyświetlają mi się posty, w których jeden nauczyciel wprost krytykuje drugiego i na tej podstawie chce budować swoją działalność, zdobywać nowych klientów.
Kiedyś bardzo to lubiłam. Komplementy od native speakerów były wspaniałą nagrodą za to, jak duży wysiłek wkładałam w naukę poprawnej wymowy. To było jak miód na moje uszy, jak zdobycie językowego Mont Everestu, który tak trudno osiągnąć w dorosłości, gdy kondycja już nie ta.
„Fałszywi przyjaciele tłumacza” to potoczne określenie dla par międzyjęzykowych homonimów, to znaczy słów, mających takie samo brzmienie lub taką samą pisownię, ale różne znaczenia w dwóch (lub więcej) dowolnych językach.
Takie pary mogą występować między językami, które nie są ze sobą spokrewnione. Może być to kwestia przypadku, szczególnie jeśli języki rozwijały się w dużej odległości od siebie – coś po prostu brzmi nam bardzo podobnie. Lecz może to być też kwestia korzystania z jednego źródła, na przykład, kiedy języki europejskie „pożyczały” słowa z łaciny albo greki, ale niekoniecznie w tym samym celu. Zdarza się też, że na początku cel pożyczki jest ten sam, ale z czasem (jest to proces zwykle bardzo długi) ludzie zaczynają nadawać słowu inne znaczenie i w ten sposób finalnie wyrazy będą się różnić między sobą.
Photo by Providence Doucet on Unsplash
Chociaż czasy się zmieniły, grozi się palcem przy „amerykańskim święcie” duchów tak samo, jak dwadzieścia kilka lat temu. Nie zapomnę, jak nie pozwolono nam zrobić w szkole lampionu z dyni, żebyśmy czasem nie przywołali nieczystej mocy i broń (jakikolwiek) Boże nie szerzyli zła wśród kolegów.
Biada muzykom-obcokrajowcom w Polsce! Jak tylko dowiadują się, że grają „na skrzypcach”, zaczynają obmyślać plan ucieczki. Kolega gra na pianinie, koleżanka na saksofonie – dlaczego, do diaska, mnie trafiły się szczypce? Szypce? Scypcy? Sipce? Szczskrzycz!
Sięgnęłam po „Goodbye, things” japońskiego autora Fumio Sasaki zachęcona opiniami pewnej amerykańskiej influencerki. Wystarczyło przeczytać kilka fragmentów w publikowanych przez nią relacjach, a już dałam się namówić tej, poniekąd, reklamie – miałam ochotę pójść na całość. Tylko…czy warto było szaleć tak?
Zapewne każdy uczący się języków zdążył zauważyć, że słowo kot wygląda tak podobnie w wielu z nich. Kot, cat, kat, Katze, gato, chat, kate albo kakis różnią się pojedynczymi głoskami, a wymawianie tych słów jednym ciągiem brzmi jak donośna dyskusja kupców na średniowiecznym targu na temat pierwszeństwa w posiadaniu kotów. Średniowieczny targ to, zdaje się, niezbyt sprzyjające kotom okoliczności, ale o tym później. Czy jednak hipotetyczna kłótnia handlarzy miałaby rację bytu? Czy któryś europejski język posiadał kota wcześniej niż pozostałe?
